Crónica dunha morte anunciada!

Moi ó meu pesar temos de dicer que hoxe nunha asemblea escenificouse a morte por incapacidade dunha xunta de persoal que non sabe, literalmente, onde ten a man esquerda. Por non saber non teñen nen idea de respeitar ós traballadores e traballadoras.

As propostas non son votadas, ou aceitadas, non. Son levadas a estudo. Manda carallo! Que nivel para erixirense eles e elas en examinadores.

Tras tempo desaparecidos veñen cunha proposta, porque a outra era de asembleas anteriores. Un concerto en setembro. Quererán celebrar que non son seus empregos os que se van perder? Persoalmente non estamos para moito concerto. Estaríamos máis para accións moito máis serias e contundentes.

Capítulo aparte mereceme o tema da marcha sobre Compostela. Hai unha proposta, máis non son quen de lle dar contido político-sindical. A inapacidade é tal que non son quen nen de extrapolar outras marchas obreiras feitas con anterioridade. Poñamos exemplos: A marcha dos mineros, coa funda de traballo e o seu casco. Darlle vistosidade e contido. A marcha ten de ir acompañada con señas de identidade e unha parafernalia que a faga mínimamente efectiva. Algo tan sinselo coma fixeron os traballadores do metal coa MARCHA POLA DIÑIDADE. No noso caso ben podería ser a MARCHA DAS BATAS BRANCAS. Algo a todas luces efectivo, máis que ningún desa xunta hoxe era quen de concretar nada de nada.

Decidimos levantarnos antes de tempo e marchar, pese a ter pedida a palabra, porque era un terreo esteril. Un tipo falando durante trinta minutos sen decir absolutamente nada. Eso si, reventando a asemblea!

A frustación é absoluta entre os afectados e afectadas. Ata tal ponto que non hai a máis mínima credibilidade.

Persoalmente imos tomarnos un tempo de relax, nesta agónica loita, e adicarnos a facer fotografía de paixase.

A magoa é que hai soldados para unha guerra, hai campo de batalla e hai munición. Esta a teñen secuestrada e din que son os nosos xenerales os que nos fan tal cabronada.

Cecais mañán os animos esten un pouco millor, máis hoxe eran dignos de ser fusilados todos e todas por alta traición á clase obreira. O sinto, máis é o que penso.