EN DEFENSA DA SANIDADE PUBLICA

EN DEFENSA DA SANIDADE PUBLICA

domingo, 13 de junio de 2010

Sinceramente, afortunado!

Hai moitos anos, uns dez aproximadamente, estaba no medio dunha conversa cun empresario e cun encargado xeral. Falaban que estudaran no Jesuitas ou no Maristas e que saíra xente moi ben preparada, que eran de boa familia. Comentei-lles que eu era fillo dun obreiro e dunha limpadora. Que ambolos dous foran toda a súa puta vida, pluriempregados, para poder darlle algo ós seus fillos. Con todo respeto son a millor familia que puiden ter.
Esa é a base do que son, para ben ou para mal. Que cada quen diga, e acepto o que de min poidan decir ou pensar.
Hoxe, vendo a compañeiras pegando carteis polas paredes, que son arrancados en pouco tempo, vin o reflexo do que somos. Construimos coas nosas mans para que nolo veñan derrubar sen a máis minima consideración. Esas son as miñas compañeiras, as que eu quero coma compañeiras. Sempre ó meu lado, sen desmaio. Mulleres da limpeza, da cociña, ..., máis cunha capacidade e dinidade que non hai millor fortuna que te-las de compañeiras e amigas. A elas, un bico grande e o inmenso respeto que me merecen. LOITADORAS, na casa e no traballo.

No hay comentarios:

Publicar un comentario